Η Μεγάλη Ελλάδα
με κάνει να ελπίζω
στην αναγέννηση της ζωής.
”Γκαίτε”
Ένα ταξίδι στην Κάτω Ιταλία, τον καιρό της παγκοσμιοποίησης, αποκαλύπτει στον επισκέπτη έναν κόσμο που διαμορφώθηκε σύμφωνα με την αντίληψη των Αρχαίων Ελλήνων, περί Οικουμενικότητας... Έναν κόσμο που φτιάχτηκε με μέτρο τον άνθρωπο.
Σε κάθε σου βήμα συνειδητοποιείς ότι δε βρίσκεσαι απλώς στο απώτατο άκρο της Ιταλικής χερσονήσου που στεφανώνει τον κόλπο του Τάραντα, αλλά στη Μεγάλη Ελλάδα, τη MagnaGrecia των Ιταλιωτών Ελλήνων...
Οι πόλεις με τους ναούς, τα θέατρα, τα αγάλματα και τα άλλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα που βρίσκονται εκεί από τον 7ο, αλλά κυρίως από τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ. είναι αποτέλεσμα του ανήσυχου και δημιουργικού πνεύματος της Ελληνικής φυλής.
Ακολουθώντας το “δρόμο του ήλιου” στις νέες τους πατρίδες, οι Έλληνες άποικοι θα μεταλαμπαδεύσουν το δικό τους τρόπο σκέψης, το μοναδικό στην ιστορία πεύμα που δημιούργησε τον αξεπέραστο ως σήμερα πολιτισμό που με τη δύναμή του, θα αφομιώσει τους νέους κόσμους, με κύριο στοιχείο και μέσο την Ελληνική γλώσσα.
Είναι η γλώσσα που ομιλείται ακόμα και σήμερα στην GreciaSalentina, τα Grecanica, για τα οποία ο Γερμανός γλωσσολόγος Γκέρχαρτ Ρολφς, λέγει χαρακτηριστικά: Η παρουσία της Ελληνικής γλώσσας στην Κάτω Ιταλία είναι αδιάκοπη από την αρχαιότητα.
Όπου και να πηγαίναμε στα Ελληνόφωνα χωριά της στην GreciaSalentina, μία ήταν η έκκληση που μας απηύθυναν οι ντόπιοι. «Η γλώσσα έχει να ζήσει...», η γλώσσα πρέπει να ζήσει. Και δεν είναι μόνο η γλώσσα που θέλουν να διατηρήσουν οι Γρεκάνοι. Με κάθε ευκαιρία δηλώνουν με υπερηφάνεια στον Έλληνα που έρχεται στην περιοχή τους, «Εμείς έχουμε το ίντιο αίμα...». Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να τελειώσουν το τελευταίο που τους έχει απομείνει, τη γλώσσα των παππούδων τους όπως λένε.
Με αφετηρία την πόλη Λέτσε, επισκεφθήκαμε τα Ελληνόφωνα χωριά της GreciaSalentina.
Συναντήσαμε ανθρώπους που η μισή καρδιά τους στην Ελλάδα βρίσκεται... με ανοιχτή αγκαλιά, πρόθυμοι να φιλέψουν τον επισκέπτη. Είδαμε εκκλησίες με περίτεχνα καμπαναριά, αφιερωμένες στους δικούς μας αγίους, αρχοντικά με θυρεούς, μπαλκόνια με αετώματα και φουρούσια, αλλά είδαμε και σπιτόπουλα με κήπους που μοσχοβολούσαν από τα γιασεμιά και τις γαζίες. Μαρμάρινες κρήνεςγια να ξεδιψάσει ο ξένος, πλατείες με καφενεία, σαν τον λαβύρινθο σοκάκια...
Το οδοιπορικό που ήταν για μας η ανακάλυψη ενός κόσμου που οι ρίζες του χάνονται βαθιά στην ιστορία, έκλεισε με μια ανεπανάληπτη εμπειρία.
Στη Στερνατία το τελευταίο βράδυ της παραμονής μας, γλεντήσαμε μαζί με τους ντόπιους σε ένα ξεφάντωμα που έχει τις ρίζες του στη λατρεία του Διονύσου, με κρουστά και έγχορδα και τη γνωστή μας ταραντέλα να παρασέρνει στους ρυθμούς της, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, αλλά και γερόντους με κατάλευκα μαλλιά.
Αποχαιρετώντας τη GreciaSalentina δώσαμε την υπόσχεση στους φίλους που κάναμε εκεί, ότι θα ξαναγυρίσουμε.
Αντώνης Κ. Κοτζαμάνης
